Çayýr kokusu týrpan hýþýrtýsýnda,
Yarasý sýzlýyor karayemiþin, keskin-baharlý;
Ne çaðla badem, ne kabuðu sertleþmemiþ erik çekirdeði.
Ne sakýz kokusu, ne çýra, ne çam kabuðu.
Acýr mý aðaçlar hýzar diþleri dalarken damarlarýna,
Ya yapraklarýna yuva gizlediði aðaç devrilende, serçe?
Üzülür mü kuþ ana, yan dalda öten bala?
Aman ne feryat ne figan, bilen var mý kuþdili?
Gaga iþçiliði özenli, kuru otlar otlara-dallara kenetli.
Yuva temiz, yuva ýssýz, dallar cansýz.
Neden hüzünlendirir ki terkedilmiþ haneler?
Üzülmez mi kuþlar uçarken yuvalarýndan, ayrýlýrken analarýndan?
Bahar biter, yaz gelir, güzdür arkasý.
Bilinmez sevda yaz mýdýr, güz müdür.
Çayýr huzur kokar biçilirken,
Aðaç mest eder kesilirken.
Can aðlar dünyaya gelirken, gülümser can çekilirken.
Kuþlar can atar ilk uçuþlarýna.
Haz mý verir, elem mi verir son?
Son denen, baþlayýþ deðil mi bir bakýma?
Ölüm çetin deðil belli, gülümsüyor insan,
Ölüm düþüncesidir kötü olan;
Zalim iþkencesi.
Can kesilir;
Çayýr kokar,
Sakýz kokar,
Badem kokar.
Ölüm düþüncesi, zalim iþkencesi mesele deðil;
Bir yar kokusu var, yar...!