KAMBUR

Hayatý kamburdu,
O kambur.
Doðrulabilse düzeltecekti tüm terslikleri.
Sanki daha bi yetiþebilecekti,
Þimdi ulaþýlmaz olanlara.
Özür onda mýydý?
Yoksa hayatta mý?
Acaba topuklu ayakkabý çözer miydi sorununu?
Saçlarýný yana tarasa…
Daha güzel görünür müydü?
Þöyle bir doðrulsa,
Ýnsanlarýn gözünün içine içine bir baksa.
Kaldýrabilir miydi acýmsý nazarlarý?
Çok denedi olmadý.
Ýnatla “Olacak.”dedi.”Baþaracaðým.”
Yine olmadý.
Çünkü hayat baþtan,
Bir sýfýr öndeydi, ondan.
Düþündü… Düþündü, geceler boyu.
Sonra pes etti.
“Bazen kabullenmek gerek .” diyerek.
Çaresiz…Boyun eðdi.
Ama içinde bir kýpýrtý vardý.
Bir heyecan.
Bir þeyler olmalý gibilerinden.
Çok geç olmadan anladý nedenini.
“Benim de yapabileceklerim var.
Onlarla yükselirim elbet.
Elbet bir gün yükseklerden,
Bu sefer ben bakarým hayata.”
Diye yüreðiyle haykýrdý.
Bu kararla,
Gözlerinde bir þimþek çakýp, söndü.
Sanki hayata bir gol atmýþ gibi sevindi.
Beraberlik…Hatta hatta öne bile geçmiþ olabirdi.
Sosyal Medyada Paylaşın: