Atamýzýn öldüðü gün diye mi,
Bu yas, bu hüzün?
Bu karalar baðlayýþ,
Bu çýrpýnýþ, bu aðlayýþ.
Öldü diyorlar ÝNANMAM.
Fabrikalarda dönen çarklar,
Tüten dumanlar oldukça,
Döverim biçerim samaný vurdukça,
Gemilerim düdüklerini çaldýkça,
Ayþe’m, Mehmet’im öðretmenlik yaptýkça,
Doktorum, hemþirem yaramý sardýkça.
Adaletin terazisi doðru tarttýkça,
Bilim adamým ilmin gerçeðine koþtukça,
Çanakkale unutulmadýkça,
Kurtuluþ Savaþý hep hatýrlandýkça,
Vatan uðruna millet bir oldukça,
En kötü günde muhtaç olduðumuz gücü,
Damarlarýmýzdan aldýkça.
Cumhuriyet sevdasý gönüllere doldukça,
Nasýl inanýrým ATAM öldüðüne.
Hepsi de yaþadýðýnýn,
Devran döndükçe de yaþayacaðýnýn iþareti.
Nasýl inanýrým ATAM öldüðüne.
Öyle bir ülke býraktýn ki bize.
Temeli yýkýlamaz,
Ne bir avuç hainle,
Ne de topla, tüfekle.
Þaþkýn dünya.
Nasýl oluyor da bu adam,
Öleceðine milyonlarda diriliyor.
Kalplerde sonsuzluða yaþatýlýyor diye,
Aklý hafýzasý almýyor.
Anlayamýyorlar .
Bunu,
Kurtuluþ Savaþý’ný anladýklarý gün anlarlar ancak.
Ölmedin, ölemezsin.
Kalbime kazýnmýþsýn silinemezsin,
Sana uzanan dilleri koparýr,
Elleri kýrarým.
Ülkeme yan bakan,
Hain gözleri oyar,
Emelleri yýkarým.
Öldü diyorlar ÝNANMAM.
Ben varým, ben!
Ben Mustafa Kemal’im.
Ýþte yaþýyorum.
Bilgin ÞENGÜL
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.