ÖFKE NÖBETLERİ YAŞIYORUM
Bir deli rüzðar baþýmda öfke nöbetleri yaþatýyor durmadan bana
Kim olduðumu unutmuþcasýna dolaþýyorum boþ sokaklarý
Yürüyorum durmadan faili meçhul bir yaþamýn içine doðru, ama yinede
Bulamýyorum kendimi hayatýn hiç bir yerinde, kaybolmuþum sanki
Karanlýklarý bir yumak yapmýþým, aklýmýn derinliklerinde bekliyorum
Kimin geleceðini, kimi seveceðimi, ve neler yaþayabileceðimi bilmeden
Sadece bekliyorum, karanlýðýn içinden, neler çýkacaðýný bilmeden bekliyorum
Elimde boz bulanýk bir hayatýn yaþanmýþlýklarýyla susuyorum herþeye
Nice hayatlar gelip geçiyor þu kýsacýk ömrümden, sabýrla bekliyorum
Sukuneti kendimde benimseyip, yapýlan bütün alçaklýklara meydan okuyorum
Suspus olmuþum ben artýk, hiç bir güç konuþturmaya cesareti yetmez buna
Bedenim öylesine yanýyor ki ateþler içinde, elimde tuttuðum ateþi bile yakýyorum
Öfkem baþýma dikelmiþ azrail gibi, her geçen gün, beni durmadan delirtiyor
Beni benden ediyor, özümün her geçen gün, kaybolmasýna sebep oluyor
Çevremdeki ne olduðu belli belirsiz insanlarýn kimliklerini bulsamda
Aþýlasamda yüreklerine güzel yaþayabilmenin, en büyük sýrlarýný yinede olmuyor
Çýðrýndan çýkmýþ bir hayatýn girdabýnda dönüp duruyorum senelerdir
Kendime sýðýnacak boþ bir liman arasamda, bulamýyorum öyle ender limanlar
Hepsinin içi, çapýt çarþýsý gibi olmuþ, param paraça ediyorlar yürekleri
Onun için en büyük fýrtýnalarda bile, kendi limaným olup, yaþýyorum hayatýmý...
Ufuk GÜNEY
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.