Serap oldun çöllerde, mahpusta bir mektupluk umut;
Ramazanda akþam ezanýný bekler gibiydi sabrým bir seni bulmaða.
Bulamadým.
Aramýza bulunamazlýðý koydun kale surlarýnca.
Þimdi de cehennemin dibindeyim dedin de, ben,
Ne günahlar iþledim yanýna gelmek için,
Ne ateþlere direndim cehennem kuyularýnda;
Bulamadým.
Bulabilseydim seni,
Solurdum dolu dolu,
minnetim olmazdý oksijene, güneþe,
Gecelerden korkmazdým.
Annemden de…
Görebildiðim hiçbir korku koymazdý…
Sen açardýn istersen gündüzüme karanlýk perdeleri.
Ýstersen de seviþirdik karanlýklarýn görünmezliðinde…
Bulabilseydim seni,
Hiçbir ölüm için sarsýlmazdým þimdiki gibi,
Doðacak hiçbir cenini boðup býrakmazdým anne rahminde.
Gene de bulabileceðimi bilsem, ben de ölmez miyim?
Ölmek doðmak deðil midir zaten, yeniden buluþmaða?
Ölmek en kolayý da, hangi yüzle gideceðim,
hangi mazeretle buluþacaðým eskilerle?
Demeyecekler mi, hayýrsýz evlat, hayýrsýz kardeþ;
tükürmeyecekler mi yüzüme?
Bulabilseydim seni, böyle düþünmezdim elbette.
Seni ne çok sevdiðimi anlatýrdým herkese,
Yoksa böylesine kopmayacaðýmý yaþamaktan…
Böylesine aklýmý yitirmeyeceðimi,
Böylesine çýldýrmayacaðýmý…
Anlarlardý beni belki, acýrlardý,
Beni attýðýn her acý için sana kahrederlerdi…
Doðrularýmý yanýma aldým, yola çýkarken,
Bir ömürü adým adým tükettim ardýndan
Aðlamadým, göðüs gerdim, katlandým acýlarýna,
Bir atlas keseyle sundum sevgimi,
Güneþ oldum, açtým, tam da kýþýnýn ortasýna,
Isýttým parmaklarýnýn uçlarýný avuçlarýmda,
Tapýndým toteme tapýnýr gibi, kurban ettim kendimi,
Attým ateþlere, yandým, tutuþtum…
Yaranamadým…
En güzel yerinde mi bitiyor her þey?
Kaç kaçabildiðin kadar, haydi öyleyse!
Ben böyle de yaþarým,
Aðlayan gözlerimle, kanayan yüreðimle
Ve yorgun bir harabe içinde…
Vur beni onikimden,
Sen bana hiçbirþeysin ,
bundan sonra üzülürsem namerdim…