Peþinden koþtuðum güneþ doðmadý bir türlü
Teselli edercesine saldýðý ýþýk kýrýntýlarýný
Koyu karanlýklar boðuyor yine
Aydýnlýða giden yollarým týkalý
Alýþtým el yordamýyla yaþamaya da
Yine de sevemedim karanlýklarý
Küçücük bir ýþýk penceremin kenarýndan
Usulca odama kayar mý anne?
Uzun zaman oldu gençliðim habersizce çekip gideli
Hayallerimi zaten gömdüm yüreðimin derinliklerine de
Yýllar oldu beklentilerimden de vazgeçeli
Ýdareten yaþamayý öðrendim anne
Öðrendim de…
Bazen aðýr geliyor yüreðime
Yaþanmamýþlýklarý gömdüðüm mezar taþlarý
Kýlýflar diksem çiçekli örtülerden
Kelebekler gelip üzerine konar mý anne?
Bir türlü yenileyemedim tutulmadan eskiyenleri
Paslý bir kilidim geçmiþte kilitlenip anahtarý atýlan
Lehimlenen acýlarla geleceðe açýlamayan
Öfkelerim bile cýlýz bir çocuk þimdi
Ayaklarý kendini taþýyamayan
Ellerim koynumda hep susuyorum
Etkisinden kurtulamadýðým sözlerin
Derin faylarý çatlýyor yüreðimde
Dudaklarým gibi gözlerimde sükût þimdi
Ýfadesini yitirdi, takýlýp kalýyor boþluða
Gölgesindeyim sonu bilinmez bir hikayenin
Duyamýyorum fýsýltýlý repliklerini
Ömür tiyatrosu kapatmadan perdesini
Sahneye mutluluk oyunu koyar mý anne?
Bahçeme baharlar uðramadý yine
Bitmeyen kýþlarýn yorgun kardeleniyim
Kurtulmaya çalýþýyorum dipsiz kuyulardan
Zamansýz yaðan yaðmur kaydýrýyor ellerimi
Biriken gözyaþlarýmda görüyorum kendimi
“Bu ben miyim” diyorum annem
Bu ben miyim?
Ýçimde ki aðaçlar hep sonbaharda
Darmadaðýn yaþam yapraklarým
Yeþillenmeden sararan gazellerimi yaksam
Kederlerim de beraberinde yanar mý anne?
Küçükken daðýlan saçlarýmý tarar toplardýn
Hayatýmý toparlayacak taraðýn var mý anne?
Zehra Atasoy