Beyaz Gelincik
Sen ey!
Yüreðimin kýyýlarýnda boy veren
Beyaz Gelincik!
Seni þiir tadýnda bir bahar akþamý;
Þaþkýnlýðýna zemherinin titreyerek,
Ýliklerime kadar iþleyerek sevdim…
Ben sana
Gündüzlere bir mum olup eriyerek,
Geceleri kutsal ibadetlerimin ateþiyle yandým
Açýp avuçlarýmý kaldýrýp semaya;
Dört kitabýn dördünde rahmetini aradým.
Yokluðun!
Dikenli bir tel gibi boðazýmda düðümlenirken,
O bildiðim gerçek ismini andým.
Yokluðunun her zerresini;
Ölüm gibi tadarak,
Varlýðýnýn uðruna;
Azrail’i dost diye kucakladým.
Hesapsýzca,
Korkusuzca
Ve ölümü kendi kýlýcýyla vurup,
Yýldýzlarý titreterek o melek yüzünü aradým.
Sen ey!
Yüreðimin kýyýlarýnda boy veren
Beyaz Gelincik!
Bil ki, gözünden düþen tek damla yaþ,
Ruhumu süpüren dinginsiz bir okyanusken
Aðlamayý sen sakýn düþünme.
Sen!
Gözlerini silmek için
Çekersen ellerini elimden.
Ýþte o zaman bil ki, öldüm.
....................................
...Söyle, ey Gelincik söyle Yeryüzünde bunca renk varken Sen yapraklarýný nasýl bembeyaz süslüyorsun ?
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.