Nedir insana yalnızlık hissini veren?

Ah þu yalnýzlýk halleri...
Duvarlara, þarkýlara, sayfalara,
elindeki saza ve derin nefeslerle çekilip
sonra efkarla savrulan dumana pay ederek,
yarý uykulu yarý uykusuz geçen
gecenin sabahýnda,
daha afyon patlamadan,
ensede patlayan okkalý bir tokat gibi
üç adým öne tökezle tip,
" sen hala burada mýsýn? " dedirten,

Ama, o þamarýn tesirinden midir nedir,
beynin düþünme ve tahlil etme hücrelerini
aktif hale getiren,
Bin bir sorunun zihni alabora ederek uçuþtuðu,
Her cevabýn baþka bir soruyla buluþtuðu,
Yaþam gailesi içinde ertelenen ya da
" þimdi buna vaktim yok " diyerek aykýrýla nan
duygularý daha çok kýþkýrtan,

Özlemin , sitemin , piþmanlýðýn ,
itirafýn , aþkýn, sevdanýn, yöneliþin,
ibadetin bünyede ne kadarýyla
var olduðunun tespit edildiði,
velhasýl manevi bünyenin yara aldýðý
her hassanýn onarýldýðý, inziva anlarý....

Biraz melankolik, Biraz þizoid.
Ama hesap bitip kapý açýldýðýnda,
eþikten atýlan ilk adým, verilen kararlarýn
dinçliðinde ve taptaze.

Ýnsana yalnýzlýk hissini veren,
beklentilerinin beklediði gibi
tatmin edilemeyiþi midir?
Yoksa, hissediþlerinin, yöneliþlerinin,
ondan beklentileri olanlarý
hayal kýrýklýðýna uðratmýþ olmasý mýdýr?

Yoksa neden yeniden çocuk olmayý,
her þeye sýfýrdan baþlamayý,
hatta mümkünse hep çocuk kalmayý
ister olsun ki insan?
Ya da neden ölüm cazibeli gelsin ki,
Açmazlar sýkýþtýrdýðýnda,
ne gariptir ki binlerce yýldan bu yana,
ya " keþke çocuk olsam" der,
ya da "ölsem de kurtulsam " der insan.
Oysa, içindeki çocuðun farkýna vararak
ve ölümü hiç unutmayarak
yaþayabilmeyi baþarmanýn bir yolu olmalý....

...SELDA ÝYÝEKMEKÇÝ...
Sosyal Medyada Paylaşın: