Güneş ve Hayat
Ne bu karamsarlýk, ne bu hüzün,
Sanki her günün gece, yok gündüzün.
Parlayýp gözlerin, gülmek için yüzün.
Neyi bekler ruhun, yok mu senin ýþýðýn.
Sen bu dünyayý hep böyle karanlýk,
Güneþi hiç doðmayacak mý sandýn.
Senden baþka hiç kimse yok gibi,
Umutsuzca yaþayýp, uyuyup kaldýn.
Sen sarýlmýþsýn, esen yel önünde ateþe,
Tutunmuþsun suya kapýlmýþ meþeye,
Senden baþka kimse yokmuþcasýna,
Uyuyup kalmýþ, unutmuþsun doðacak güneþi.
Emeli sarmýþsýn bir sarmaþýk sýrtýna
Topraðý býrakýp ekmiþsin, umudu suya
Meraklanmayýp atmýþsýn herþeyi bir kenara.
Yaþama sarýlmayý unutup býrakmýþsýn bir yana.
Sen, yaþamýn ilahi sýrrýna ermek istiyorsan eðer,
Sakýn geç kalma, sarýl þafak sökerken ateþe, yele,
Gir hayatýn içine, sev, sevil, kardeþ ol, paylaþ herþeyi yeniden,
Sen insanlýðýný kazanýrken, güneþ doðsun hergün gül gibi üstüne yeniden.
14.05.2013
Cahit KARAÇ
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.