rüzgarý biçti nefesim
harman yerinin kuru saplarý gibi
savruldu kelimelerim
ucu sivri dirgen dilim
incittim incindim
çok konuþtum çok yoruldum
bilen anlamadý anlayan bilmedi
çizdim kendimi akça kaðýda
katladým gemi yaptým
saldým ummana daldým ummana
sýrrým alem içre
halim bana ayandýr
’ve sükût…
tefekküre duran derviþ gibi narin;
sýzý ince yara derin…’
sözün cana dokunduðu yerden susuyorum
kurusun dilimin iklimi
yaðmur kaçkýný feryadýmda
yar yar çatlarken cümlelerim
hiçbir ifade doldurmuyor içini
iþitme eylemime
aðýr darbedir sesim
þiarým…
sus ve dinle!
Seyran Tankuþ