Bir kuyudan beslenir ölüm Doðumla doðar Yaþamla doyar Sonra Bir çukura kusar Doygunluðunu
Annem bir kuyudur Suyu zamanla kuruyan Vakitsiz çiçeklenmiþtir göðsünde hüzün Vakitsiz duvaða girmiþtir içindeki çocuk-uyuyan-
Annem Biliyorum aðladýn yine ardýmdan Oysa hep gülsün istiyorum gözlerin Hep cömert olsun sana yaþam
‘’Ýyi ki benim annemsin Ýyi ki evladýným senin’’ diyebildim ya Öperken yanaðýndan, dudaðýndan Gam deðil her telefonda Kalbimden geçip dilimde duran ‘’seni seviyorum’’ cümlesinin altýnda kalýþým Ki Düþünce aklýma varlýðýn Ray boyu uzanýr kokuna varlýðým