Zalimlerin düþmaný mazlumlarýn dostuydu,
Mevlana dergâhýnda gönüllerin postuydu.
Konuklara açarken kaleminin köþkünü,
Köþküne kapý yaptý yaratanýn aþkýný.
Büyüdükçe alçalan zevatlarý gösterdi,
‘’Biz nerden bilek beyim, büyükler bilir’’ derdi.
Mihriban’ýn kapýsý basmadýðý eþikti,
Sýrla dolu sevdasý yüreðine beþikti.
Zübükistan gölünün kýyýsýndan geçmedi,
Siyaset pýnarýnýn haramýndan içmedi.
Mazlumlarý uykudan uyarmayý sýnadý,
Al bayraðý horlayan hainleri kýnadý.
Sevenleri üzüldü, sevinirken cühelâ,
Hak yolunda huzura uðurladý bir salâ.
Yunus aþký taþýdý doðduðu günden beri,
Yüz akýyla bitirdi hayat denen seferi.
Huzur dolu âleme çözülmeyen sýr aktý,
Bugün gitti peþinde hoþ sedalar býraktý.
Mehmet NACAR