CANIM ANAM
Caným anam,
Sen benim her þeyimdin, kavuþamadýðým memleketim,
Gülü, yapraðý senin narin ellerin,
Havasý ,suyu senin kucaðýnmýþ,
Çocuklar ananýn kýymetini, kaybedince anlarmýþ.
Caným anam,
Memlekette kucaðým yok, tüten ana ocaðým yok.
Aþým tatsýz , gözyaþým acýdan kurumuþ,
Anasý olanlara, anasýzlar düþman olurmuþ...
Seni sýradan bir anne gibi, anlattýðým günlere bakýyorum da,
Üzülüyorum kaybedince,
Memlekette neymiþ, anasýz olunca bir insan
Binalarýn ismi olmasa tanýyamam,
Beni beklediðin pencerede hala , dantel örüyor gibisin,
Kar þerbetimdin benim, Gömbe panayýrýnda içtiðim.
Sebze diktiðin evin önü gibi tarumar oldu, þimdi yüreðim.
Antalya demek sen demekmiþ,
Memleketi özlemek, anaya duyulan hasretmiþ,
Vatana niye ana vatan demiþler,
Seni kaybedince idrak ettim.
Küstüm Antalya’ma artýk dönmeyeceðim.
Caným anam,
Ölüm uzak sanýrdým, her gün yaþýyoruz diye,
Bu ne kadar yakýn ki ,uzaktan görünüyor,
Bir anlýk gözü kapayana dek.
Canýn bir parçasý kopup gidiyor, bir daha dönmeyerek...
Caným anam,
Her gün erkendi senin için,
Her yýlýn kârdý benim için,
Nefes alýp vermen bile yetiyordu...
Varlýðýn bana güven veriyordu.
Sanki tüm sülalemi kaybettim.
Babam, amcam , dayým ,halam,
Ve hatta kardeþlerim,
Kendimi çok garip hissediyorum, caným anneciðim...
AYÞE KANTAROÐLU/2005
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.