Nefessiz Kaldım

Yýldýzlar hüzünlü bu gece ýþýklar sönmüþ, sokaklar çaresiz karanlýða mahkum..
Umut, giden trenin ardýndan el sallarken, hüzünle gelen sensizliðe boyun bükmüþüm..
Oysa karanlýk hayatýmýn içine doðan nurundu, sadakatimin adý.

Besmelesiz merhabamýz yokken, þimdi bir selama muhtacýz sevgili..
Hakkýn emanetiydin yüreðime ve efendimizin emriydi sana kördüðüm baðlanýþým..
Efendimizin annemiz hz. Aiþe’ye kördüðüm sevdasý gibi..

Yaþananlarý ne kadar hakkettik ikimiz,
Sen sevgimi,, ben ise seni ne kadar hakettim..

Meçhul bu sevdanýn arafesinde yerle yeksan olmuþken gönlüm..
Söyle kýrýlmadýk yeri kaldýmý sol yanýmýn..
Her gece sen ayný taaruzla kurþunlarý sýkarken kalbime.
Körkütük aþkýna þarhoþluðum du, Canýma can katan..

Þimdi Gidiyorsun ya, gidiþinle her vurdugunda,
Enkazlar içinde ki bedenimi, saran yalnýzlýðým koþar ilk yardýma..
Kan kaybýma raðmen hayata tutunmaya çalýþýyorum yalnýzlýðýn ortasýnda..

Son gidiþinle faili meçhul cinayetleri üslendim
Beni sensizliðe assýnlar diye..
Adýmlarým bana inat edercesine götürmüyor senden uzaklara
Aksine koþar adýmlarla yönüm sana,

Kurþuni sözlerin parçalarken göhüs kafesimi
Son nefes kalmadý yokluðunla nefessiz kaldým sensizliðin,
Can evimden vurdugu gün..
Nefessiz kaldým...


Raif Þefkatoðlu
Sosyal Medyada Paylaşın: