Rüzgar aldýkça acýlarým
Yerden
Bedenim
Kesiliyor
Yine de
Kendi izimde uçamýyorum
Ayaðýmý uzatýyorum
Basacak
Bir karýþ temiz toprak yok
Çürümüþlük sarmýþ dört bir yanýmý
Unuttum
A/dýmý anne
Bütün beyazlarý iðfal eden
Haþaratlar
Yýkanýp aklanýyorlar
Önlerine çýkan sularda
Sonra
Gözlerimize kefenliyorlar
Yaþamý
Kendi suyunda kaynarken sabrýmýz
Ki;
Ne anne kokusu var
Kefenler de
Ne de kundak kokusu
Kefenler ölüm kokuyor anne!
Yüzümde
Topraðýn sancýlarý
Bedenim kýrgýn zamanlar yolcusu
Yüzümü sil anne
Can düþmesin artýk yüzümden...
Taylan KOÇ