tinsel yalnýzlýklarý acýkan suskunluklarý eskittim hiç bir belaya borçlu kalmadan sadece kendime suçum
gökyüzü esintisiz yalnýzlýk þimdi soluksuz akþamüstüdür zaman ben gitmedim yaðmur þarkýlarý dinledim kuþlarýn kanatlarýnda
ben gitmedim aðlamak ya da baðýrmak kolaydýr topraðýn tercihine rüzgârýn gücüne alýþmak yazgý deðil ertelediklerinden sorumludur insan
ben gitmedim aþk ve þiir için öðrenmek istedim dipsiz kuyularýn su bekleyen bakraç sabrýný ve çiçeklerin hedefini güzel kokmak zor deðil
kindar nedenlerim yoktu küsmek için ben gitmedim unutulmasýn bu dünyaya ait olmayan fiyakalý duygularým siyah ve beyaz uykusuzluklarým
ben gitmedim gitme zamaný deðil mevsim tekin deðil birazdan gülerim dedim güneþin gözyaþý döktüðü palmiyelere vazgeçemediðim alýþkanlýktý suskunluk susarken gözlemledim insanlarýn yürüyen sözlerini ama kýpýrtýsýz gözlerini ve döngüyü kýsýrlaþtýran harflerini cevapsýz güldüm sorularým kimsesiz
ben gitmedim ruhumun sancýlý bir dönemecinde burkuldu içim provam kalmadý repliklerim küflendi ezberim bozuk adýmý sakladým hayat bilgisinden incecik üþüdüm Ýzmir sokaklarýnda ürktüm bölünmüþ uykulardan düþlerin saðýr oluþundan talihsiz unutuþlardan ben gitmedim
sevgili baþaðrým rüzgarda Nazým sûreti aþk ve þiir hep yalnýz
ben gitmedim borçlandým geçikmiþ eylemlere yaralarý okþayan yaðmurlara daðlara sýðmayan yürüyüþlere ve alýn teri kokan ekmeðe ve size ve kendime ben gitmedim
gitmedim...
Sosyal Medyada Paylaşın:
çöldeki kelebek Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.