yýldýzlar hüznün tarihçesini sana bakýp yazabilir yitirilmiþ mevsimleri anlatabilir gözlerin yakamoz, gülüþünü mona lisalar dalgalara annesiz kumsallar okyanusu özlerken bir yanýn þafak bir yanýn tutsaklýkken kaç kulaç kaldý kendine hani nerede sarý gölgen
gözlerin okumayacak mý aðzýmýn içine gizlenmiþ þarkýlarý bize ait bir düþ deðil mi sevda yoksa uzak mýsýn kendi girdabýna nerde saklanýr sesin ne acýklý bir sessizliktir bu aynaya ’kimsin sen’ diyen yorgunluk
kirpiklerinin ucundan akýp giden zamaný konuþalým ya da Ýzmirin seninle uyanmayý sevdiðini senin ise tabiata susamýþlýðýný göztepe köprüsünden bakalým martý kardeþlerimize ülke sansürlerken siyaseti, en kolaya kaçan susuþlarý alýþveriþ merkezlerinde harcanan avuntularý izleyelim serin bir rüzgar esintisi gibi duralým kuþbakýþý kadýfekalede ara mahallelerin kurbanlýk koyun kokularýyla ýssýzlýk naðmeli bar kokularý karýþabilir birbiriyle bu can, dýþýnda ki dünyayý da içinde ki rüyayý da kutsasýn görmüyor musun karmaþýk görünen en kolay þey yaþamak baþý aðrýyan þiirlerini iyileþtirene dek derin sevelim ýpýslak sevmek varken insan oðlunun kuruluðuna içlenelim saat kulesine dönelim yüzümüzü kýrlarý durmadan özlerken ufuk bir köyün meydanýnda bekliyormuþ çocukluðumuz boþluklarýmdan öpüp üstüme örtül gözlerimi kapadým gel hadi kocaman tarlalar düþleyelim baþaklarýn salýnýmý bak nasýl sarýþýn makam aðustos böcekleri gibi yanalým güneþten yutkunsun þehrin kalbi
gittikçe sisleniyoruz yýðýnlarca susuyor giz metropolün çözemediðimiz savaþlarýndan kaçýyor gibi yapsakta kendi iç ezgimizdir aradýðýmýz bir bulsak bir daha kaybolmayýz ürkmesin fani adýn, ölüm anýnýn karanlýðýndan kaburgamýzdadýr gökkuþaðý
ruhum iþlesin en güzel suçu siyah beyaz fotoðraflardan bulup çýkarayým bakir suretini özgürlüðün dünyayý sýðdýrayým gözlerime
bu kadar renksizlik yeter h-içim
kâinatýn bilinci
en renkli köþenden yer ayýr bana...
Sosyal Medyada Paylaşın:
çöldeki kelebek Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.