Âlemin Bağbozumu
Kaç hayale uðradým, eðlendim kaç durakta
Duraklar vasýtasýz, hayallerim boþ çýktý.
Avare dolaþýrken döndüðüm her sokakta
Ardým sýra hasretin, önüme sarhoþ çýktý.
Sana sensiz dokunmak; birleþmek yokluðunla…
Gülüm seni seninle aldatmak nasýl bir þey?
Nefesim kokarken aç, yüzleþmek tokluðunla…
Sen metropol bir þehir, ben üç-beþ hanelik köy.
Ovalar susuz sana, aðaçlar sana muhtaç
Ben baðýn yaban otu, çöl ortasýnda kaktüs.
Sensin biriktirdiðim, dikenim suyuna aç
Sende ýrmaklar dere, bende katre okyanus…
Nasýl bir meþaledir, ateþsiz ve dumansýz,
Tenimde bir tek iz yok, yüreðim nasýl yandý?
Yumuldu üzerime ölüm kadar zamansýz,
Halim her akile sýr, her deliye ayandý.
Bilse sýrrýmý biri, zaman beni asardý
Bir benim sýrra vakýf, o halde bir ben deli
Yüreðimdeki filiz cümle tenimi sardý
Yükseldi artýk alev, yandý zamanýn eli.
Toprak oldu hayalim, kýna yak ey asuman!
Sana da kalmaz dünya, yerle bir olur cismin.
Gün gelir kâinatta ne dost kalýr ne düþman
Unutulur ben gibi, her fani gibi ismin.
Evren bir týmarhane, her nesne sanki kaçýk
Sataþýr Güneþ’e Ay, yýldýzlar öte kayar.
Özüne döner madde; su ve topraktan balçýk…
Ýþte o baðbozumu, gülü dikenden sayar.
Ýsmail Uysal
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.