Mavi Gülüşler

sessizce dolaþtý içimdeki kimsesizlik
kayýp kentleri tek tek
aradýðým kendimden gitmiþ bendim
çünkü sana çýkan yollar hep karanlýktý



tutunurken kafes boþluðuma umutlarým
geceye týrnak geçiren düþlerim bize dargýn



yandýkça soluðum kýrýlýr bir yaným
sahipsiz kalýnca gönül baðým
her nefeste biraz daha yanar baðrým



dalarken gözlerim dilden düþme sevgilerin yoluna
bir hüzün karaya çalar aklýmý
’sýrtýmýzdaki kamburla’’



biriktirdiðim tüm yalnýz masallarýma seni kahraman yaparken ben
sessizliðinde gölge oyunu oynuyordun mavi gülüþlerinle sen



hiç bir serüven sür günsüz son bulmadý
gökyüzü de yeryüzü de kýzýllýktan baþka renge boyanmadý
bilirdi ki kimsesizlikti yalnýzlýðýn adý





bak þimdi avuçlarýna
hatýrýna býraktýðým busede doð ve gülümse hayata

s.ç

Sosyal Medyada Paylaşın: