Zatýmdan habersiz dünyaya geldim Beni baðrýna basan hüzünleri çizdim Aðlayan gönüller de hüzün toplayan yeldim Çileli adýmlarla “kaldýrýmlar” da gezdim
Her þeyi ansýzýn Rabbime býraktým Nefsime ait ne varsa duayla yaktým Ansýzýn geldi, doðrulma vaktim Hakkýn deryasýna yönelip yüzdüm
Otuz üçümden öncesi yalan ve nalan Ben bir kuyuymuþum, suya hasret kalan Suyumu buldum, iþte bu hakiki iman Allah deðdi kalbime imanýmý sezdim
En büyük mahkeme vicdan mahkemesi Geç de olsa duyulurmuþ vicdanýn sesi Otuz üç yaþýn da attým ruhumdan kör nefsi Gönül gözümden bakarak yazdým
Ne zormuþ bu dünyanýn gamý, ”çile” si “Visal ”de gizliymiþ mutluluðun her hilesi Mutluluðu daim tadarmýþ Sultan’ýn kölesi Kölelik yolunda ruhumu, ruhumdan sezdim
“Aðlayan Çocuklar” gibi “Aç Kapýyý” dedim Sarýldým eteðine, onu onunla bildim Ben nasibimi onun kapýsýndan aldým Onsuz ne varsa hepsinden bezdim
Ruhum doymazdý ne yaða, ne bala Kulak verdim minareden yükselen salâya Þükürler olsun dedim, Yüce Mevlâ’ya Nefsimi o hoþ sedanýn yükseliþiyle ezdim