Savrulan Yapraklar

Oysa unutulmuþ bir ormanýn oðlu olmalýydým ben,
Kýyýsýnda kenarýnda bir nehrin.
Parçalanmýþ bir çoðulculuðun yalnýz kalmýþ parçasý.

Gözlerin kapalý yolun düþünce bir gece düþlerime,
Beni hiç tanýmadan, görmeden bulabilmeli,
Ayýrabilmeliydin ötekilerden.

Nehirlerimi paylaþýrdým seninle birlikte su içebilmek için.
Soluklarýmý, nefesimi paylaþýrdým,
Kanlý canlý yaþayabilmek için seninle kol kola.

Meyvelerimi sana saklayabilir,
Kollarýmý bir tek sana ve henüz enflasyonu tanýmamýþ,
Henüz anlamýndan düþmemiþ,
Bizden gülümseyiþleriyle üzerime koþan çocuklarýmýza açabilirdim.

Bir tek sana gösteremeyeceðimi bilsem de çiçeklerimi,
Herkese "sadece senin için açmýþ" çiçeklerimi koklatabilirdim.

Saklayabilirdim berrak yüzünü ambalajý açýlmamýþ hayallerimde,
Yetinebilirdim kokunla bir ömür,
Göðü avuçlarýmda uzatamasamda ayaklarýnýn altýna,
Uzanýp yanýna, ayný yýldýzlarýn altýnda, uyuyabilir,
Kahraman numarasý yapabilirdim düþlerinde.

Olmadý.
Sen henüz inmiþtin ki dünyama,
Güneþ doðdu ve uyandýn.
Karþýnda daðlarý göremeyecek kadar büyük beton mezarlar vardi.
Daha tanýyamadan güneþi aþkýmýz,
Topraðý tohumdan,
Yüreði damarýndan,
Caný cananýndan kopardýn.

Tutuþup el ele can vermek varken bir ormana,
Dönüþtürdün bizi,
Bir nefesle savrulan iki ayrý yapraða.

Kelkit
Sosyal Medyada Paylaşın: