Yol.. Hani bir yere gitmeyen… Gitmeyen ama götüren…
Ýnsan da bir yoldur… Katar katar turnalarýn, kýrlangýçlarýn; heybesinde aþký taþýyan Yunuslarýn fersah fersah aþýndýrdýðý… Kendi hürmetine duaya açýlan ellerin dualarýna “âmin” demek gibidir yolculuk… Yolculuk, Merh ile Afar aðaçlarýnýn ateþinde piþmek gibi… Gerisi söyleyenin bilmediði, bilenin söylemediði…
Ýnsan da bir yoldur… Belki ayak izlerini takip ettiðiniz Firistade’nin yandýðý gibi yanmazsýnýz, ama yolda olmak yeter… Uðrunda her defasýnda düþmekten kurtulamasanýz da, bükülmeden atýlan adýmlarýnýz tarif eder adanmýþlýðýnýzý… Ayaklarýnýza hain birer diken sokuluverir de durmak nedir bilmezsiniz. Biþr-i Hafi gibi yalýn ayak yürürken sevgilinin zahmetli yolundan, bir “of” bile süzülmez dudaklarýnýzdan… Acýyý, bir sadaka gibi gömersiniz topraða… Belki heyecandan “seyahat” dileyenler gibi kavuþamazsýnýz maksuda… Uzun bir seyahat düþmez payýnýza…
Ýnsan da bir yoldur… Ve her insan kendi kaderinde yol alan bir seyyahtýr hâsýlý… Yolda azýðýný çar-çur eden de menziline varýr, sahibine vakfeden de… Kýymetinden düþen de taþýnýr yolda, paha biçilemeyen de… Taþýyanýn taþýdýðý vasýl olunanda belli olur. Zeynel Abidin gibi…
Ýnsan da bir yoldur… Ve her yolun doðduðu bir baþlangýç noktasý vardýr. Nutfeden haþr olan âdemin evvelinin yokluðu gibi… Yollar… Kimi zaman hadsiz korkularýn içerisinde yapayalnýz… Kimi zaman birbirine dolaþýk…
Ýnsan da bir yoldur… Ve yollar birbirine yoldaþlýk ederler… Bir noktada birleþirler… Dört mevsim; yaz-kýþ, sýcak-soðuk, yaðmur-çamur, güneþ… birlikte olmak üzere… Kimi yoldaþlýklar, keskin uçurumlarla biter… Nuh ve Lût misali… Kimi yoldaþlýklarsa yol boyunca sürer gider… Yol boyunca her baðýn gülünden bir rayiha, her ýrmaðýn tazeliðinden can alarak… Farklý menzillere uzanan yeni yollara bir çiçek dalý gibi taptaze eþkinler vererek… Týpký Adem’in Havva’da çoðaldýðý gibi… Yollar birbirine çok þeydirler…
Ýnsan da bir yoldur… Peki, birbirine kavuþamayan, birbirine baðlanamayan yollar yok mudur? Ýniþli çýkýþlý yollarýn bir türlü birleþtiremediði iki insan… Yollar kimine yârdir… Bazen çöllere götürür Mecnun olaný, bazen aratýr durur Leyla’yý… Ken’an ilinden doðup Züleyha’ya imtihan olan yol gibi… Kuyuda düðümlenen Yusuf gibi…
Ýnsan da bir yoldur… Sýr’at-ý Müstakim gibi… Yollar, koca koca saraylarýn gölgesinde yitip giden, Süleyman gibi… Hüt hüt’ün kanatlarý da bir yoldur, taht da, Süleyman da… Ýkileþen her yolun gittiði bir yer vardýr… Yollar felaha da çýkar, Veyl’e de… Fil ordusunun ilerlediði de bir yoldur nihayetinde…
Ýnsan da bir yoldur… Balýðýn karnýndan geçen bir yol vardýr mesela… Nuh’un gemisinde düðümlenen de yoldur…
Kimi yollarsa hiç kat edilemez mesela… Yemenli çobanýn eþiðini gözyaþýyla yýkadýðý yol gibi… Cebeli Tarýk’ta birbirine karýþmayan iki deniz, iki yol… Mescid-i Haram’da uyuyan Yolcu’ya fýsýldanan da bir yoldur… Hani Beyt’ül Makdis’ten Miraç’a yükselen…
Ateþi anlamlý kýlan sudur… Mutluluðu üzüntü; aydýnlýðý karanlýk, beyazý siyah, hayatý ölüm… Her þey zýddýyla bilinirdi ya, zýddýyla mana bulurdu ayrýca… Yol da yolcuyla tamamlar anlamýný…
Yandým, ama ateþ de benim, su da… Sonra kuyudan Yusuf da çýkar, su da, Hû da… Yol da benim, yolcu da…
Yavuz Hakkani Sosyal Medyada Paylaşın:
Yavuz HAKKANİ Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.