İŞTE BAK...

Yine havadan özlemlediðim o saf temizlik akýyor.
Parça parça beni bekliyor; gel diyor, tut diyor ve sev diyor.
Ama ben korkuyorum sevmekten; kar gibi sonu görünmüyor.
Cama vurunca eriyen, çiðnenince kirlenene benziyor.

Bakýyorum da pencereden dýþarýya rüzgâr savuruyor.
Ayný yöne yönelen yüzlerce ak meleðin ömrü uzuyor.
Birleþiyor camýn önündekiler çoðaldýkça çoðalýyor.
Ve duygularýmý berraklaþtýrýyor, beni mutlu ediyor.

Ben ise parmaklýklar arkasýndan izliyorum sadece.
Beni düþündürüyor, ufkumu geniþletiyorum böylece.
Rüzgâra kapýlmýþ kar gibi konacak bir dal düþlüyorum.
Ve ben de saf bir kar gibi ilk gördüðüm dala konuyorum.

Yavaþ yavaþ bir aðýrlýk çöküyor üstüme, üþüyorum.
Karanlýk çökmek üzere, ondandýr diye düþünüyorum.
Çünkü karanlýk benim yalnýzlýðým ve yine baþlýyorum.
Yalnýzlýðýma, umutlarýma ve üstelik korkuyorum.

Perdeyi açtýðýmda þiddetlenmiþ rüzgârýn sesine.
Uzakta bir gölge görünüyor, kar yapýþmýþ ensesine.
Evet, o gölge benim gölgem duygularýmýn gölgesi.
Gerçekleri toplamaya çalýþýyor, bu da neyin nesi?

Bana doðru tuhaf ama gerçek olan bir el geliyor.
‘Seni seviyorum’ diyor ama gözler boþ boþ bakýyor.
Gözleri boþ bakanýn sevgisi de yalandýr biliyorum.
Ýþte bak görünüyor: benden uzaklaþtý, baþkasýna gidiyor.

12.02.2004
Sosyal Medyada Paylaşın: