Bir ana aðlýyor kendi kendine Oðlu silah tutmuþ kalem yerine Yarasý kor olmuþ iþlemiþ taa derine Mahkum olmuþ bahçe kapýsýnýn eþiðine
Duymuþki daðlarda, umutsuz ve çaresiz Bir savaþ var’ki orada kahramansada isimsiz Aðýtlar dalga dalga, duymayanlar ilgisiz Ana evde haber bekler o’ki ölmüþ kimsesiz
Ananýn haberi yok çoktan giymiþ kefeni Memlekete dönüþ için bekler kara treni Umut dolu gözlerle ana sarmýs gelýný Buna can dayanýrmý göründü ölüm trený
Basladý çýrpýnýþlar, aðýtlar ve haykýrýþlar Herkesýn gözlerýnde uzak ve boþ bakýþlar Teselli fayda etmez kan aðlýyor yürekler Çaresiz dolduruyor o çukuru tüm eller
Þafak Özýþýl (2000)
Sosyal Medyada Paylaşın:
niyake Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.