GEL
Gel
sen yoksun
bütün sokaklarýna kar yaðýyor ömrümün
nefesim
üþüyen bir gelincik ayazý
bütün geceler aysýz
durmadan bir ezgi savruluyor dudaklarýnda gecelerin
hüznün uzayan saçlarýnda kimsesizliðim kanýyor
yaðmalanmýs bir ömrün ortasýndan sýzarak
yaralý gönlümün ýrmaklarýna doluyor
gel
her gece bir deprem oluyor
ey çaðlayan bir suda yittirdiðim menekþe gözlü yarim
seslen bana nerdesin, hangi uzak þehirdesin
bir rüzgârýn kanatlarýna vursam duyulur mu sesim
gel
eriþilmez uçurum diplerinde kaldý özleyiþler
yaralý ceylanlar sekiyor bakýþlarýmda
tomurcuklar öksüz, serçeler dilsiz
her durakta boynu bükük bir çocuk üþüyor
ve ben bu yaðmurlar dolusu yalnýzlýðýmla
bütün bulutlardan sana koþuyorum gel
yürekler boþ, bakýþlar anlamýyor beni
her akþam vakti,
el ayak sesleri çekilirken caddelerden
vurup yüreðimi narlý sevdalara
yýldýzlara aðladýðýmý kimse bilmiyor
kimse bilmiyor, her gece
dudaðýmda bir þiirin kanadýðýný
ey yavru bir kuþ gibi
düþlerimin arasýndan uçup giden uçarý yarim
yaþým on beþ idi, yüz oldu, binyüz oldu
yaþlandým yaþamadan aþký ve baharý
farkýnda deðilim þimdi,
geçen günlerin deðiþen mevsimlerin
yaðan karlar altýnda kaldý kalbim
gel
geçmiþ bahar sokaklarýna çýkar beni
bahçesi tarumar bir çiçeðin kirpiðindeyim
bir kar çölünün ortasýnda
bir insan mahþerinin içinde
yapayalnýz
her bakýþta bir hüzün,
her hüzünde bir bakýþ kanamada
bir sonsuz rüzgar baþladý gittiðin yerde
cennetbeyza
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.