Araf

Uðurladýðýn her gözyaþý gibi gecelerin;
Artýk yarýný yok.
Kalansýz bir son gibi yalnýzlýðým,
Ve yere devrilen her umuttu gökyüzü sandýðým.
Artýk bakan yok.
Aþkýn rolüydü hiç bitmeyecek gibi görünmesi.
Ve hiç gitmeyecekmiþ gibi gelmesi.
Savrulan yapraklar misali gecelerde yalnýzlýk.
En az, en fazlasý kadar yalnýzdýk.
Kazandýk bir kaybediþi tren yüklü maskelerce ceplerim boþ
Bir kaç avuntu küskün
Asýl nefret kokandý özlem dediðim her gülüþüm,
Artýk yok.
Sen kokardý nefesim.
Bitmez demiþtik.
Þimdilerde bir tutsak misali özgürlüðü bekleyen,
Her yaþamýn keþkesinde bir piþmanlýk.
Hiçbir yaþam adýna yakýþmýyordu sanki.
Bitmez demiþtik.
Rotasýný kaybeden her geminin limanýyým þimdi.
Her zaman en solda bekleyen.
Ve en sonda uðurlarken,
Kendimden bir parça arar halde dalgalarý izleyen.
Umutlarým vardý benim her gün giydirdiðim,
Ýzlerim vardý benim her an sensizliði bekleyen,
Bir hayatým vardý benim þimdilerde ekþimsi bir haklýlýk
Yaþanmýyor zaman
Bitmez dediðimiz her aþk,
Katilidir bir sonrakinin ;
Kollarýnda her gün uyandýrdýðýn ayrýlýk...


Vesselam.

Sosyal Medyada Paylaşın: