El bende bugün
Ebe benim
Saklansýn kuþkular
Sevmek istiyorum
Ve sevginin ebesi olmak
Yani merkezi...
Kuþkuyu gömdüm
Bugün topraða
Öldürmeden/boðmadan/katil olmadan gömdüm...
"Bir çelik tren olamadýn gittin"
Diyemezsin artýk sen bana
Raydaki kývýlcým kadar
Ve eminim ki
Sýcaklýðýn ateþ gibi/ içimde
Güvenmek kadar güzel
Ýnanmak kadar kutsaldý...
Bu kuþkuyu
Yakmak/ yýkmak adýna
Ama sen hiç sormadýn ki?...
Ýnsanlarý seviyorum
Demiþtim ya
Sana bir gün
Hani saçlarým
Rüzgarla boðuþuken
Kokunu duymak için
Ýnsanlarý seviyorum demiþtim ya
Hala açým
Ve sevmeye muhtacým...
Ama sen hiç aramadýn ki?...
Ýmbatlar eser/ sen gelince
Bir bulut gelir yerleþir/ evimin üstüne
Kuþlar hareketlenir
Ýlk yaz baþlar /gizlice
Sonra meyveler verir
Bahçemdeki aðaçlar
Tatlanýr yemiþler
Sen gelince
Ýmrenirim senin geliþine/sevinirim
Ýmparatorluk baþlar evimde
Hissedirim yükseliþimi bulutlara
Kibrit çöplerini bile atarým bir kenara
Çocuksu heyecanlarla dolarým/oyunlarla
Yeniden doðarým sen gelince
Ama sen hiç gelmedin ki?...
Sebepsiz bir piþmanlýk benimkisi
Hoþ bir renk belkide haykýrýþým
Bir hýþýrtý gibi ýsýtamadým içimde
Islah olmaz duygularý
Ihlamur aðacýnda kurutamadým
Son kýþýmýn baþlangýcý kadar
Týpa týp bana benziyor Zekeriya’nýn kahvesi
Her türlü oyun içimde/bana mahsus
Karakoldu gözlerin gözlerim mahpus
Esrarengiz olan ruhumun arka bahçesi
Sütunlar boyu yükselen korkular
Ve sicim gibi inen beyaz/bembeyaz teslimiyet yaðmurlarý
Hudut yok biliyorum/ sevince
Horasanlý Eba Müslüm aþkýna
Çekiversin kýlýcýný/konuþanlar
Öleceksek Zekeriya’nýn kavesinde ölelim
Ama sen Zekeriya’nýn kahvesini hiç bilmedin ki?
Eylül’de seveceðim seni
Örülmüþ saçlarýný öpeceðim
Yanaklarýnda ki çilleri okþayacaðým
Kim ne derse desin
Eylülde seveceðim seni
Sarý yapraklardan taç yapacaðým o incecik /süt beyazý boynuna
Yaslayacaðým þu karmakarýþýk yorgun/yanlýz baþýmý/ sýmsýcacýk koynuna
Sonbahar yaðmurlarýnda yýkanacaðým/ sýrýlsýklam
Eylülde seveceðim demiþtim seni
Yeni bir dünya kuracaðým ikimize
Söz veriyorum bir tanem
Yazýk olmayacak bize...
Ama sen hiç eylülde sevmedin ki?...
Nefes alamýyorum...
Güneþ indikçe böyle gök yüzünden
Birdenbire/ nefes alamýyorum
Gecenin o hýrçýn kolu
Ve karanlýðýn azgýn çocuðu
Sardýkça boynumu/nefes alamýyorum
Çocuklar aðladýkça
Ve kuþlar tutuldukça/ birer birer/ ökseye
Sehpalar kuruldukça
Ve saat on yediyi vurunca
Nefes alamýyorum
Bir istasyonu hatýrlayýnca
Ve hüzzam þarkýlarý duyunca
Yaðmurlar camlara vurunca
Gözlerime yürüdükçe bir karýnca
Bulutlar beni kandýrýnca
Nefes alamýyorum
Ne yapayým
O günü hatýrlýyorum
Ben böyleyim iþte
Unutamýyorum
Nefes alamýyorum
Ruhumu satýnca
Senden uzaklaþýnca
Sevdandan utanýnca
O günü hatýrladýkça
Ama sen o günü hiç yaþamadýn ki?
Hani bir nokta vardýr/ son nokta
Maviye çalan bir erguvana benzer birazcýk
Birazcýkta ufukta kaybolan bir gemidir bazan
O noktaya takýldým iþte
Son çizginin bittiði yerde
Sandým ki o noktayý izledikçe ben
Yaþamýmýn satýr sonlarýnda
Yeni cümleler hep sevgiyle baþlayacak
Ama olmadý iþte
Senin siyah gözlerinde ki o son nokta
Beni geldi geçti bir cümlede
Sormadý /sorgulamadý hiç umutlarýmý
Hep bir yol aðzýna geldikçe ve getirildikçe
En naif natürmortlar gibi /zevk için
Sýkýþtýk/kýzardýk/konuþmadýk kendimizden
Oysa dünya dönüyordu
Ve mevsimler bir bir geçiyordu
Bizi beklemeden
Yine de son noktanýn rengini tartýþýyordum
Nerede ve ne zaman koyacaðýmý bilmeden
Bu kadar detay/ bu kadar ayrýntý
Sahi aþk ayrýntýda mý gizliydi yoksa baþarý mý
Ruhum böyle iþte haþarý mý haþarý
Ama sen o son noktaya hiç ulaþmadýn ki...