Belki en son ben binerim; Senin gönül vagonuna, Sýkýþ pýkýþ olur, arkada olurum, Bir umut benim için gönlünde ölürüm.
Belki bir durakta sen beklersin bugün, Yetiþeceðin bir iþ vardýr, Ne bileyim; gideceðin bir yer, Bütün duraklarý gezerim, Bütün otobüslerin peþinden koþtururum; Bir umut benim için gözlerini görürüm.
Belki bu akþam cama çýkarsýn, Yada balkona, Evini bilmiyorum, yazýklar olsun bana! Hava almak için pencereni açarsýn; Daralmýþsýndýr yada kaçarsýn, Ne bileyim; sigaraný içersin, Bir umut benim için evini öðrenirim.
Belki bu sabah fýrýna gidersin; Ekmek almak için, sýcaðýndan, Her gün ayrý ayrý fýrýnlarda nöbet tutarým, Fýrýnlarda yatar fýrýnlarda kalkarým, Un olurum, susam kokarým, Esnaf ile konuþurken, sen; Bir umut benim için be kadýn! Sesini duyarým. Sosyal Medyada Paylaşın:
Sefa Yıldırım Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.