KARANLIK ÇÖKÜNCE

Karanlýk çökünce,geçtim evime
Çekip tabureyi hüzne oturdum.
Ayrýlýk yakýþmaz deyip sevgime
Uzunca bir süre öylece durdum.

Aðladý sessizlik,hýçkýrdý zaman
Kýyamet kýzýldý,ürkekti mizan.
Aklým gel-gitinde,mevsimi hazan
Buz gibi hayali,bahara yordum.

Aldým avucuma akýlsýz baþý
Eyvahla dinledim dilsiz sýrdaþý.
Ýçlenip akýttým gözümden yaþý
Her akan damlaya o yari sordum.

Baktým oda oda,bir bir aradým
Yarimi bulmaktý asýl muradým.
Yoruldukça kaçtý hep aðýz tadým
Kýrýk düþlerimden bir sofra kurdum.

Baþ yemekti sabýr,acý soðuktu
Tatlý kör hayaldi,çeþidi yoktu.
Açlýk idam olmuþ,hissi boðuktu
Þükür’ü sýrtýndan amin’le vurdum.

Arslaným bu akþam dertlidir gönül
Dinle feryadýný vicdanla örül.
Deryasýna sabrýn,vakitsiz gömül
Çünkü aþký senle tutup kavurdum.

ALÝ OSMAN ARSLAN-12.02.2013

Sosyal Medyada Paylaşın: