ÇIKMAZ SOKAK

Günler akreple yelkovanýn peþinde
Gecenin sýrtýný sývazlýyarak geçiyor
Zifiri bir karanlýkta,bir anne
Çocuðunu arýyor,her sokak baþýnda..

Derken bütün þehir ölüm sessizliðine bürünerek
Bünyesinde ne kadar insaný hapsettiyse
Çýðlýklarýný kusuyor...

Ve ben..
Ben herkes kadar herkes
Hiçkimse kadar kimsesiz
’Elimden tut,yoksa bu þehirde kaybolurum’diyorum..

Kaç zamandýr böyleyim?Bilmiyorum
Ne söylesem kesik cümlelerle savaþýyorum..
Dilim bana uzak kalýyor
Aynalar bana,beni soruyor
Bense kendimi sende buluyorum..

Evet..
Kaç zamandýr bu haldeyim,bilmiyorum..
Ne zaman yazmaya baþlasam,bir þairin divit ucuyla
Mürekkebini içime akýtýyorum
Yirmi dokuz harfte bulamýyorum,arzu halimi anlatmaya
Þikayetimi kör kadýya iletiyorum
Sýrrým bana payidar,ben sýrrýma mübah kalýyorumm..
Sosyal Medyada Paylaşın: