dilim suskun bundan böyle,
kalemimi kendim kýrdým,
yýlgýn ruhuma ayýrdýðým
bir kolay ölüm vardý sandýkta;
açtým sandýðý, baktým,
unutmuþum naftalinlemeyi, güveyi sarmýþ…
sussalar
suskunluðumu yargýlamasalar…
suskunluðun yol kenarýndayým
elim havada
ne kadar sevimli görünsem de
duran yok beni götürmeðe
gözgöze gelmekten korkuyorlar
endiþe etmeleri de gerekli bu zamanda
zor günler yaþýyoruz
tüm gözler düþman birbirine
- Birbirimizin gözünü oyuyoruz –
- Nereye kadar?
- Parçalanana kadar…
insanlýklarýnda gölgeler,
mimiklerinde de…
yalýn bir dürüstlük görünmüyor.
kalleþlik peþinde puþtlar...
sarp daðlardaki maðaralarda,
ve mayýn tarlalarýnda
kurulu tuzaklar...
bir cenaze alayý geçmekte önümden
sormak isterdim ölüye ölümü…
Ve sözcükler cümlelerin içinde öyle anlamsýz ki,
yerli yersiz bir noktalama konuyor araya...
Cümleler þaþkýn…
bakýþmalar bir nokta kadar kýsa
ve korkular kendi gözlerimde þimdi
Baykuþ uyanýk
bir baykuþ uðursuzluðu belki...
ölü taþýyýcýlarýn derdi nedir ki, taþýmaktan cayýyor,
beþ on adýmda bir kaçýyorlar kenara?
Hayret!
Ýmam en önde, uyuklamakta kafir
ne kadar da aptalca!
imam uyursa cemaat ne yapmaz!
üç bilinmeyenli bir denklem
sormalý bir akil adama,
yalnýzca sormalý, cevap beklemeden:
þeytan erkek midir?
Ya melekler?