Aramýzda bir masal var küçüðüm Hani, uykusuz gecelerde anlatýrdým sana karanlýðýnýn içine karýþýrdý Lacivert bakýþlý kadýnlar Suskunlaþýrdý rüzgar Nefesini tutarken Sen yorganýn ucundan bakardýn göz ucuyla
Yaldýzlý konaklardan bahsederdim Hemen yanýndan bir akarsu geçerdi Çeþit çeþit aðaçlar salýnýrdý Kiminin baþý taa arþa deðerdi Kimi sessizlik kadar derindeydi
Aralýk býrakýlmýþ kapýdan esvaplarýný sürüyerek içeri girerdi rüzgar gözlerinde menteþe gýcýrtýsý dilinde paslý bir kederin insafsýzca katledilmiþ söylemi mai pelesenk gri olurdu her þeyin bittiði yerde...
önce melek aðlardý sonra annemin iri mavi gözleri iþte o zaman ipeksi bir dokunuþ öperdi dudaðýmdan kanatlanýrdým ben joêlle ölüm bile acý gelmezdi beni hep böyle derinden seveceðini bilseydim eðer
küçüktüm o zaman su içtiðim deryalardan geçerdi merdivenler çamura gark olmuþ börülceler çýkardý göðe mýsýr tanelerinden süt fýþkýrýrdý farkýnda deðildim tuhaflýklarýn çok sonra anladým Tükenen hayallerimin içindeki boþluða sarýldýðýmý
adýmlarýmý umursamýyorum artýk saklý bildiðim sevdamýn omuzlarýna tünüyor küçük serçeler ellerimin arasýndan kayýp gideceðini bile bile biriktirdiðim yýrtýk yapraklarý yama yapýyorum göðsümün aralýðýna
benim yüreðimin mazisinde ayrýlýk otlarý büyürdü joêlla kýrmýzý kurdeleli kýzlarýn saçlarýna imrenirdim hep boylu boyunca uzanan güneþin gözlerine bakmak için adýmlarým büyürdü koþardým sabahtan akþama deðin
ellerim üþüyor joêlla bir martý konsa diyorum önce öpse ýsýtsa sonra alýp götürse beni üsküdarýn denize bakan yuvasýna ýslýk çalsa güpegündüz rüzgar ýpýl ýpýl esse koylara Marmara göz kýrpsa gizlice sevse gözlerimi avuç içinde... kýz kulesi, sarhoþ kayýklar topraða yakýn duran bahçeli evler saksýda hüzünlü bakan begonyalar yalýlar köþkler ve ben daha seferisinden dönmeye niyetlenmeyen seni bekliyorum, gelmeyeceðini bile bile ...
Sosyal Medyada Paylaşın:
Ülviye Yaldızlıı Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.