halbuki þölenleri çoktan tüketmiþtik ateþ pahasý yaþam kalbin bütün dükkanlarýna kilit vurdurmuþ þehirler gizlenmiþ dalgýn günler ürpertisine tel örgülerle giriyoruz yataklara,, ölgün yarýna sürgün gibi geçiyor yollardan zaman
þarabým var dansýn titreyiþi zamanla oynanan hüznün ustalýðý koþmak istiyorum gözlerimin arkasýndaki sýrlara kýrmýzýlarý tülleniyor dans ettikçe elbisemin aklýma geliyor bir bir hislendiðim efsunlu tüm þarkýlar bendeki de inat kireç dökmek varken anýlara hapsettiðim hiç bir korkum kalmasýn nasihatsýz bir baþýna ne ekmiþse yazgým
sessizliðin dibinden gelen kelimeleri yan yana dizmek cesaretin dokunaklý çýðlýklarýdýr bahane bulup avutamadýðým sýzýlarým yürür, gök sakinliðince görmek istediklerimi görürüm gözlerimi sürmeleyip gökle denizin birleþtiði yere özlediðim ýssýzlýða yeniden þekillenmek isteyen çocuk hevesiyle giderim ömür akþam olsa da sabaha inerim
hadi uç kalbim kelebek ol, bir çiçekte dur utandým dilimin suskunluðu kalemime þut sýrça saraylarda kaç kara vebal yasaktým yenilgilerim evin duvarlarýnda gezinmiþ yalýnayak sabrýn diþi ezgisi , unutulmuþ tavandým yaðmur sevilmeli, bir solukta aþýlýr daðlar þemsiye tutmadan yürür düþ çaðýrdým göðü, gözlerimde eridi sonbahar ipe susan yüreðimden ateþ serdim mandalsýz kuruttum ihanetleri urganý gergin kýlan düzen içindeyim utandým niye fesleðen kokmuyor insanlar topraðý öpecek tohumlar gibiyiz oysa serpilmeden ölmek ne için ama hadi uç kalbim yoruldum
biliyorum sen de saklanýyorsun ýsrarla benden dost bildiðim çýnarýmýn dibindesin göðü dolanýp yanýma gelse de yalnýzlýðýn yýldýzlarý benden çok seviyorsun yerdeki kurumuþ yaparaklarýn hýþýrtýsýndan yürüdüðünü duyuyorum rüzgâr saçlarýmýn dibine savunmasýz bir sýzý býrakýyor okþamayacaksan, okþama çýkmayacaksan, çýkma beton köklü bu aðaçla baþbaþa býrak beni ama belki rüyamda, bir umut. umut, dizi ismi olmuþ kaþýk kaþýk içilecek tarhana çorbasýyken
acýktým...
Sosyal Medyada Paylaşın:
çöldeki kelebek Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.