Soðuk bir kýþ gecesi, Ýstiklal caddesinde bir kafedeyim Derinden, aðlarcasýna çalan yanýk bir keman sesi Masamda bir bardak çay, Ve karþýmda yalnýz senin hayalin...
Uzun uzun dertleþtik. Ben anlattým, sen sadece sustun Ben yaðmur olup aktým istiklal caddesine, Sen, sadece güldün...
Oysa sen!.. Yarýnlarýmdýn, umudum, korkularým, yaþama sebebim, Hayaliyle yaþadýðým tek aþkýmdýn. Ve sen, Hala gözlerimin içine baka baka, umarsýzca gülüyorsun
Birazdan en koyu karanlýklarý içime katýp, Umutlarýmý eze eze, Kalbimde sönmeyen, cehennem gibi bir yangýn býrakýp Eriyen karlar gibi çekip gideceksin biliyorum.
Bense böyle yýkýk, böyle yetim, böyle serkeþ Bütün gülüþlerimi, bütün umutlarýmý masada býrakýp Ýstiklal caddesinin, Göz yaþlarýmý gizleyen yaðmurlarýnda, sensizliðe Ýstemediðim meçhul bir limana kaybolup gideceðim
Kim bilir, Belki yýllar sonra yine baþ baþa, yine böyle bir masada kesiþir yollarýmýz Hiç bir zaman cesaret edemediðim, sana hep haykýrmak istediðim, seni seviyorum demeyi Bütün Ýstanbul’u yýkarcasýna, o gün haykýrýrým belki... Sosyal Medyada Paylaşın:
Sabahattin Çağatay Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.