Güneþten koptuðuna binlerce kere piþman Göklerin kuytusunda Suskun bir yýldýz ölür. Belki sevgiye küsmüþ belki hasrete düþman Yüreði ellerinde Muratsýz bir kýz ölür.
Aðlarsa biri aþka yüreðine od düþer Dostu bile anlamaz Talihsiz,bahtsýz ölür. Dünya malý peþinde koþarken bütün beþer Sevdayý köþk eyleyen Yüreði tahtsýz ölür.
Bir kibrit alevinde yangýnlarý görür de Ýçin için kavrulur Yanar dumansýz ölür. Yokluklarýn ardýndan bedenini sürür de Ne firavun ne sultan Takmaz fermansýz ölür.
Hasreti daðlar kadar yüreði çocuk gibi Karýncayý incitmez Kýlýncý kýnsýz ölür. Kerameti kendinde ne peygamber ne nebi Alnýndan vurulsa da Ýnancý kansýz ölür.
Hiçbir gemi yanaþmaz yýkýlmýþ limanýna Okyanus ortasýnda Bir ada ýssýz ölür. Ne sevdalar konaklar ne aþk uðrar yanýna Severse yalnýz sever Þairler yalnýz ölür.
Ýstanbul
1996
Sosyal Medyada Paylaşın:
Yavuz Dogan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.