YEŞİL DEFTER, YEŞİL KALEM

Yeþil not defteri almýþtým
Kasýmýn son perþembesi
Kulak ardým bile ýslak
Attýðýmda elimi cebime,
Para diye seviniyorum anahtar sesinde
Sonra yine diyorum,
Yine yürüyeceðim þu uðursuz eve

Atarken adamlarýmý belediye yoksunu yollarda
Umursamýyor arabalar yanýnda kirlenen adama
Alýþtým diyorum kendime,
Yanýmdan çekip gidilmesine
Yalnýz baþýma küfretmeye beni üzene
Öyle aðýr da deðil
Yapma demek geliyor içimden ,
Suçum ne ?

Düþünürken bunlarý bakýyorum ki varmýþým eve,
Yine yanlýþ tahmin, ikinci anahtar giriyor deliðe
Çeviriyorum ýslanmýþlýðýn býkkýnlýðýyla, hýzlýca…
Açýyorum ýþýklarý, açarken düþünüyorum faturayý,
Yine þükür, var bir iþsiz maaþý

Eninde sonunda varýyorum tek odama
Çýkarýyorum yeþil defteri cebimden
Ne olurdu renk yerine adamakýllý birine sevdalansaydým
Bir kadýna, bir futbol takýmýna
Belki bir fikre, herhangi bir þeye..
Ama bulmuþum yeþili bir kere
Neyse deyip çýkarýyorum yeþil kalemi
Yazýyorum,
Belli olmuyor yazý öncekiler gibi
Ölsem bir gün yolda, arasalar evimi
Bulsalar da okuyamazlar herhalde not defterimi

Ne fark eder,
Her gün aynýsý yazýyor zaten,
Açým, halsizim, sakinim; Þükür !

Sosyal Medyada Paylaşın: