Tavan arasýndan dökülen toprak
Ýþlerken yorganýmýzý sabaha
Bizim avuçlarýmýzýn arasýndaydý nefesimiz
Avuçlarýmýz hep üþürdü
Sancýlanan
Çocukluk zanlýsý düþlerden
Kurtulmak için kurulurdu
Bütün hayallerimiz
Tanrýya sorardýk
Acýya ne kadar dayanýklý olduðumuzu
Söylemezdi
O yalnýzca zamanla konuþurdu
Ve tanrý konuþurken zamanla
Geriye dönüþümsüz geçti
Avuçlarýmýzýn arasýndan eskiyen zaman
Biz duymadan
Þimdi
Tavan arasý düþlerin
Uzaklarýnda
Her gün
Ara sokaklarýn duvarlarýndan
Yankýlanarak iniyor
Akþam karartýsý
Þiirlere alýnmayan kadýnlar nemleniyor
Kaldýrýmlara
Sindikleri köþelerden
Huzur arayanlar kayboluyor
Perdelerin silik ýþýklarý ardýnda
Ve ben
Gecenin en çýplak yerinde düþünüyorum seni
Çocukluk zanlýsý düþlerimin ardýndan
Doðarken
Gün/eþim alaca þafaða
Ki;
Sen hala tanrýyla konuþtuðumu sanýyorsun…
Taylan KOÇ