Susmayý tercih etti, gönül denen þu varlýk.
Çilehanede tenim, yanýp da kavrulmuþken.
Yetmedi ki nasihat, düþtüðümüz hep darlýk.
Yeter deyip iblise, hak yola savrulmuþken.
Ey Yüceler Yücesi, ellerimden beni tut.
Varlýðýnla var olur, nefesimdeki umut.
Sevdim seni demedim, gönül çaresiz deðil.
Taç yapýp yýldýzlarý, saçlarýna dizerken.
Kula kulluk yapmayýp, Allah yoluna eðil.
Ýçinden çýkýlmaz suç, sevaplarý ezerken.
Nebî yol gösterirken, gönül aþktan sýyrýlmýþ.
Günahkâr yüreðimse, bedenimden ayrýlmýþ.
Neden kaçýrýrsýn ki, gözünü gözlerimden?
Bir akþamüstü sana, hüzünlerle bakarken.
Yüreðin mi çarpýyor, sanki son sözlerimden?
Cehennem ateþini, zebaniler yakarken.
Þirazeden hep çýktým, kalmadý ki bende Us!
Kör þeytana uyan nefs, kusacaksan artýk kus.
Nur döksün iki gözün, býrak gözyaþlarýný,
Elif gibi dimdik ol, darb-ý mesele örnek.
Ne olur hiç çatmasan, kalemsi kaþlarýný,
Suskunluk çaremi ki? Dilin bülbüle örnek.
Kaf daðýnýn ardýnda, Anka’yý “Nü” bulmuþken!
Yaradan tarafýndan, aþk bize sunulmuþken!
Yine, sarp yamaçlardan, koparsa kopsun tufan.
Hep boþ vermiþliðe say, gün bize ýþýldarken.
Yudum, yudum içmeden, sarhoþ olmuþsa kafan!
Bir türkü yak! Sam yeli, melodi fýsýldarken.
Götürebileceðin, sekiz metrelik Kefen.
Giderken dolu olsun, saðýnda amel küfen.