ay kokulu koynunda gecelerin
bir dirhem uyku tutmazdý beni
þarkýlar söylerdim sabahlara deðin;
gökten yaðmur deðil,
yýldýz yaðardý düþlerime
ne olduysa,
tavan arasýna döndü gökyüzü,
dokunsam tozu dökülür
çuval çuval yýldýz dolu göðsüm...
yaþlý ve yorgun bir hamal
uzay mekiði sanki yüreðim
sessizce çekilmiþ hangarýna,
yeni yolculuklar beklemiyor
bir þarkýsý da yok yarýna;
sensiz kanat açamýyor
yýldýzlara uçamýyor,
yeterince büyüdü acýlar...
yýllanmýþ þarap gibi
mahzeninde anýlar
her þey unutulacak;
oysa bir zamanlar
aðustosta beyaz incir
bal akardý dudaðýndan...
sevdalanmak bir daha
ay kraterlerinde donmuþ su kadar uzak;
yürümüyor kaným
sevmeyi unuttum
sevda yorgunu bir yürek býraktýn ardýnda
ay yüzündeki gül kokusu,
þimdi günden güne büyüyen
acýmasýz bir ölüm korkusu...
Þaban AKTAÞ
19.08.1998