Ben nerede bir zulüm görmüþsem
dikeldim karþýsýnda dik duruþlarla,
her zulümü senin barýþýn yaptým…
sensizliði yok eder gibi.
-Bu sen, kýzýl sen, mevsim sonbahar…
Ben nerede bir sen gördüysem
tapýndým önünde secde ederek
Her seni senin heykelin yaptým…
Çoðalttým,
Seni,
sevenleri çoðaltýr gibi.
-Þu sen, sarýþýn sen, mevsim sonbahar…
Ben nerede bir resim sergisine gitmiþsem,
Ve resimi yapan anadan üryan çizmiþse seni,
Bir yataðýn üstüne uzatarak,
Ve davetkar bir bakýþla yanýna beni çaðýrtarak!
-O sen, buz gibi beyaz, mevsim kýþ…-
Hey sevgili!
Zulmün savaþýný vererek geldim ben.
Geliþim sevdamdan…
Gidiþim yokluðundan…
Porsuk kýyýsýnda bir çay bahçesinde buluþurduk.
Þimdi uzak bir yolun ortasýndayým,
Gözlerim buðulu,
Keþke seni gene beklerken bulsaydým da
gitmeseydim böyle.
Gitmiþsin meðer
bir ölümlük mesafe kadar benden uzak…
Porsuk kýyýsýnda çay bahçesi de býrakmamýþlar zaten,
Dikmiþler betondan bir ucube,
camlarý ayna…
Porsuk kýyýsý ne güzeldi oysa,
biz buluþtuðumuz için
ve seviþtiðimiz için býkmadan, yorulmadan…
Bütün senler, benden uzak, mevsim kýþ… -
Bir ölümlük mesafede iken sen
Bu gece bana bir þey olursa,
Seni düþünemeden þöyle bolca,
yalnýzca cesedimi üþüteceðim.
Sýcak mevsimler gelmedikçe de dönmeyeceðim…