KİMSESİZ AMCA

Aylardan Ara-lýk,
Günlerden pazar,
Saat 15:15,
Sensizliðin bilmem kaçýncý saati.
Yok yok özle(me)dim...

Sadece caným çok yanýyor,
Her þey gibi saçma bir duygu bu da,
Bel ki bir piþmanlýk,
Bel ki en büyük keþkem.
Ýnan bilmiyorum.

Otobüs camýna baþýný dayamýþ,
Ne gittiði yeri,
Ne olacaklarý,
Ne de sonu düþünmeyen,
Sadece;
Geride býraktýklarýný,
Yaþadýklarýný,
Attýðý kahkalarý
Ve asla bir daha sahip olamayacaðý mutluluðu düþünen,
Tüm bunlara raðmen Þoföre;
Dur inecek var!
Diyemeyen bir yolcuyum.

Korkuyorum evet,
Eskisi gibi olamayacak olan her þeyden,
Annemden,
Babamdan,
Saatlerce tavanýný izleyerek uyuduðum odamdan,
ve
Senden!
Korkuyorum.

Gidiyorum,
Nereye,
Nasýl,
Ve ne zaman varacaðýmý bilmeden,
Gözlerim kapalý,
Kulaklarým saðýr,
Kalbim atmýyor,
Bacaklarým titreyerek gidiyorum.
Beni kimsenin tanýmadýðý,
Canýmýn nasýl yandýðýný,
Geceleri uyuyamadýðýmý bilmeyen,
Baþýmýn geçmeyen aðrýlarýný,
Gözümden akan yerli yersiz yaþlarýn sebebini kimsenin bilmediði...
Çook uzaklara gidiyorum.

Belki bir sahil kenarýna, baraka da kimsesiz amcasý olurum mahallenin çocuklarýnýn,
Kimsesiz Amca!
Yakýþtý mý ne bu isim bana.
Evet evet yakýþtý,
Hem bak aklýma ne geldi,
Kimse gerçek adýmý bilmesin.
Bende unutayým,
Sende unut!
Mezar taþýmda bile Kimsesiz Amca yazsýn...

Yazan : Ömer ERASLAN

Sosyal Medyada Paylaşın: