BİR AYRILIK TÜRKÜSÜ.

Hatýrlar mýsýn o kara günü kordonboyunda,
Bitmek üzere olan bir ikindinin sonunda.
Bütün yaþadýklarýmýzý gözden geçirmekten,
Aðlamaklý olmuþtun tüm bunlardan bahsederken.
Dur! dedim...ne olur ,dur, yeter!...Dayanamayarak,
Sen ise susmuþtun iki damla yaþ akýtarak.
Bir an durdum,ümitsizce denize göz gezdirdim,
Ve çöken sis’in kasvetini içimde hissettim.
Sonra,esen yelle uçuþan kestane saçlarýn,
Dans etmiþti sesi ile çalgýcý martýlarýn.
Bu kuþlar bir simit tokluðuna çalýþýyordu,
Kaçtýlar þu gürültüye,vapur yaklaþýyordu.
Vapur tüm azametiyle limana demirledi,
Boþ ümitler,merdiveninden birer birer indi.
Son bir hamle biraz olsun kendimi toparladým,
Belki de söyleyeceðim son sözleri planladým.
Ellerini tutmamýþtým hiç böyle çekinerek,
Benden kaçan gözlerini gizlice gözleyerek.
Dedim ki:Ey uðruna herþeyden geçtiðim!Neden?,
Söyle,ben deðilmiydim seni deli gibi seven.
Ve uzunca bir sükut oldu,bir an zaman durdu,
Gözlerin þimdi herzamankinden de pusluydu.
Havanýn serinliðine al kesti yanaklarýn,
Çýkacak bu sözlerine gebeydi dudaklarýn.
Yüzüme bakarak dedin ki:Anlatamýyorum,
Ama þunu da bil,seni hala çok seviyorum.
Ýkinci kez dibe batýyordum hayal dünyamda,
Fena acýymýþ severek ayrýlmanýn tadýda.
Tekrardan bir sükut,kalmadý artýk gizlim,saklým,
Aniden þu anonim türküye vuruldu aklým.

’Yandý yürek kebab oldu,
Gül bahçemde hazan oldu,
Ben ki yar’dan ayrýlmazdým,
Bu ayrýlýk neden oldu?’

Acýmadan çektin yavaþ yavaþ ellerini,
Kondurmadan gidiyordun meþhur veda buseni.
Arkana bakmadan baþlayýnca uzaklaþmaya,
Sazdým,sözdüm bir ayrýlýk türküsü patlatmaya.
Ve artýk yanlýzlýðýmlayým bu kordonboyunda,
Beni esir alan türküde dilimin ucunda.

’Ellerini çekip benden,
Yarim bugün gider oldu,
Hem sever hem sevilirdim,
Bu ayrýlýk neden oldu?’

Bu, türkünün vermiþ olduðu etki olsa gerek,
Üzüntüyle yürüyordum eskiyi düþünerek.
Aklýma hücum ederken anýlarýmýz,
Ýki damla yaþ akýttýrdý tanýþma anýmýz.
Bir selvi fidan gibiydin,mor paltonda üstünde,
Hayatsa tüm canlýlýðýyla mavi gözlerinde.
Bu gönül,sana,tavrýna,hulüsuna vuruldu,
Yalnýz seni görüyor,yalnýz seni duyuyordu.
Sen tüm ihtiþamýnla endam ederken durakta,
Kendimi tüketecektim baþlamamýþ firakta.
Bir kelime etmek için senle herþey verirdim,
Birden renkli Lale’lere baktýðýný farkettim.
Yanlýþ yapmýþým makus talihime sövüþüme,
Piþman olacaktým ilerde böyle düþündüðüme.
Zihin fýrtýnamdan geçip,bunu deðerlendirdim,
Çekinerek sana yerde ki Lale’lerden bahsettim.
Dedim ki:Ne kadar hoþ ve güzeller öyle deðil mi?
Sen ise anladýn hemen seni izlediðimi.
Yanýma yaklaþarak dedin ki:Evet öyleler.,
Allah’ým bülbüle taþ çýkartýr bu tiz nameler.
Artýk gözlerinin okyanusunda yüzüyordum,
Az sessizlik oldu,konuþmam gerek biliyordum.
Sen gözlerime bakarak konuþmamý bekledin,
Dedim ki:Onlardan çok daha hoþ mavi gözlerin.
Ben heyecanla neler dediðime þaþýrarak,
Sense korkup kaçýrdýn gözlerini utanarak.
Þimdi de bir karþýlýk sýrasý bekleyen bendim,
Dedin ki:Ýltifatýn için teþekkür ederim.
Tanýþmamýz iþte bu güzellikte baþlamýþtý,
Mutlu günler birbirini hýzla kovalamýþtý.
Tüm bunlarla þaha kalkýyordu asi hislerim,
Akan yaþlarýma engel olamadý gözlerim,
Bir divane gibiydim bizim eve giden yolda,
Vardýðýmdaysa o acý türkü hala aðzýmda.

’Yar aþkýyla yana yana,
Ayrý düþtüm ellere ben,
Ama senden ayrý gezen,
Yürek deðil beden oldu!’

Sosyal Medyada Paylaşın: