çektikçe uzayan ayrılık...

akþam olur þimdi senin gidiþinle
ve ardýndan bakmak ele geçirir sahneyi
her türlü var olmanýn karanlýk elbisesi…
giyerim, giyerim…
yalnýzlýk sarkar ceplerimden
sigara dumanýndan
kelimelerden ve duvarlardan
tutarým içimde senden kalan birþeyleri
böylece geniþler çektikçe uzayan bir ayrýlýk
son kez ýþýklarý söner bir sinema salonunun
kýtalara ayrýlýr gidiþinle topyekün bir dünya
aramýza deniz girer
o vakit senden kalaný yolcu ederim
çünkü resimler birikmiþtir artýk akþamýn sýrtýnda
tutar onlarý boyarým
kuruyup çatlamýþtýr bir mektup
kupkuru bir denizin tam ortasýnda
onu bulur yeniden yazarým
yazarým, yazarým
artýk nasýl yazýlýrsa bir yalnýzlýk
iþte biraz öyle yazarým…

sabah olur ardýndan…
uyanmak… yumuþacýk bir beyazlýk
deniz çarþaf gibidir, yatak süt liman
karanlýðýn yýldýzlarý çözülür bir bir aydýnlýða
týraþ býçaðým, diþ fýrçam
ve bir kalýp çiçekli sabun durur
ben tekrar tekrar içerim bir yudum suyu
çýkarým yeniden bir yüksekliði düþmeye
ellerim, ellerim olur
bir sigara sararým o yalnýzca benim olan ellerimle
sonra bir pencere bulurum, oradan dýþarý bakarým
evet, evet! önümde bir pencere olsun yeter ki
ben o pencereden, durmam, hep dýþarý bakarým

Sosyal Medyada Paylaşın: