gözlerin vardý senin
namlusunda elâ kurþun
turnalara telli türküler tutturmuþtun
okyanus aþýrý dolaþýrdý sirenlerle sesin
ve her gün batýmýnda
her yürek atýmýnda
buðulanýr, buluta dönerdi nefesin...
türkülere sardým seni;
’ateþim var külüm yok
bülbül oldum dilim yok
ben bu aþka düþeli
aðlamadýk günüm yok!’
hangi rüzgâr savursa
kâlbime düþer kirpiklerin
gözlerin cehennemimdi
þimdi sensiz daðlara karlar mý yaðdý?!
’ Gitme turnam vuracaklar!’
türkülerimi yarým koyacaklar,
gel,
gözlerinde yakalým türküsünü hasretin
dondurur beni bu yalnýzlýk cehennemi
ecelsiz bir hasret yaðmurunda
vakitsiz söner tüten ocaklar...
dökülün anýlar dökülün
loþ ýþýðýnda yalnýzlýðýn
rutubetli ikliminde hasretin
nasýl sökülürse küf paslý demirden;
kâlbime saplý onaltýlýk çividen sizler de sökülün!
pas düþtükçe yas düþer,
düþtükçe alnýna kakülün
ne anlamý var
cehnennem nârýnda külün?!
Þaban AKTAÞ
18.03.2013