dereyi kaldýrýp yataðýndan büyüteydim büyüteydim öyle baþýný taþtan taþa öyle kendini yardan yara köpük köpük daðlamasa daðlamasa...
güldüm geçemedi onculayýn zaman dört bin insan yýlý yaþadým da kurtulamadým kerpiç olmaktan ah güneþ yakar kýrk ikindi ýslatýr böcek sýzar sýzým sýzým yaradan gece sýzar kýyým kýyým yaradan.
herhal bir yaný göçmüyor insanýn toprak deðince.
hiç durmadan durdum küçücük baþýmýn içinden doðdu güneþ sudan hýzlý aktý zaman kandan hýzlý mavi bir çift kervansaray gibi izledi iki gözüm el ayak çekilmiþti devasa tabutluklarda dip çalkantýlarý. gördüm dedim durduðum her yerde çoðaldý dedim kardeþen yalnýzlýðý.
sanki çocuk aðlamasý sanki ölüleri sermiþler kaldýrým diye yerlere sanki asi onbir yýldýz güneþ ay yusuf lal... bariz kendi baþýný didiyor kanlý parmakalar...
Sosyal Medyada Paylaşın:
kibritçikızınkibriti Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.