Analar; kýna yakýp, gönderdiler cepheye;
Þehadeti içenler, ne mübarek kuldular.
Zafer; her zaman Türk’ün, gerek yoktu þüpheye;
Hakk’ýn da yardýmýyla, düþmanlar yok oldular.
Sinsice planlanýp, kurulunca tuzaklar,
Düþmanlarýn gözünde yakýn oldu uzaklar.
Ta Yeni Zelanda’dan, koþup geldi Anzak’lar;
Türk’ün sert sillesiyle derslerini aldýlar.
Baþladý savaþ yer, gök, birbirine karýþtý,
Ýman dolu göðüsler en ön safta yarýþtý.
Üçyüzbin asker için, þehadete varýþtý.
Allah indinde hepsi, mertebeyi buldular.
"Hücum" dedi komutan; Mehmet siperi aþtý.
ALLAH ALLAH sesleri, göklere dek ulaþtý.
Genç-ihtiyar demedi var gücüyle savaþtý.
Vermediler vataný, bunu görev bildiler.
Büyük Britanya’nýn; þer güçleri yýðýldý;
Çakal sürüsü gibi saða, sola daðýldý.
Türk’e kefen biçenler, kanlarýyla boðuldu.
Yok etmeyi kuranlar, yarý yolda kaldýlar.
Çoþtu Türk’ün kuvveti; kanla yazýldý destan.
Koþtu kadýn-erkeði kurtuldu güzel vatan.
Rahat uyu þehidim! Seni kucaklar Ata’n.
Hepsi Çanakkale’de; solan birer güldüler.
Bu gün; silik bir levha üstündedir isimler;
Kimisinin yanýnda küçük küçük resimler.
Silinmedi; geçse de, üstünden çok mevsimler.
Minnettarýz onlara, gönüllere doldular.
NÝLÜFER SARP
18.MART.2011