BİZ

Bildiðim ne varsa... özel bu þehre…
Üþüdüðümüz geceler, ýsýndýðýmýz gündüzlere,
Þiirler yazdýðýmýz, sevgiler üzerine…
Renkten renge bürünen o gözlerine,
Ayrýlýk düþtü be yüreklerimize…

Maziden gelen bir týný kulaklarýmýzda,
Ürkek bir çocuk gibi, bakýþlarýyla…
Güvenmek istiyor, duyduklarýna,
En çok seni sevdi… bu þehrin girdabýnda…

Feleðe yüklendik, her seferinde,
Anlamak istemeden, bir kere bile…
Tüm bildiklerimizle, yüzleþtiðimizde,
Mazi geri gelmeyecek, belki gelecekte…
Al hayatýný bizden, yaþa gönlünce…

Sendin ilk kez kalbimizin pýr pýr ediþi,
Üç gün sürebilen, sözde seviþi…
Muhakkak ki cehalete aþkýn serzeniþi…
En çok sana üzüldük, olsun geçmiþi,
Yokluðunla aðlatan, gecelerin direniþi…
Riyakar duygularýn, utanýp, eziliþi,
Aykýrý baþlangýçlarýn, bizleri bitiriþi…

Güneþ gibi doðmuþken, üzerimize,
Üç günlük dünyaya, güveniþimizle,
Lütuf olarak sunulan, sevginize,
Gülüp geçtik be, düþüncesizce…
Üzüntümüzü hatýrlatmak istercesine,
Nelerden vazgeçtiðimizi, senelerce…

Ve hikaye biter, bir þekilde, bir yerlerde,
Ertelenen hayatlar, kalmaz geçmiþ, gelecekte…
Dünde yaþamak, umudu bilmemektir…
Aþk dediðin gizemli zehir, nedir?
Tarifi yoktur kitaplarda… hep farklý yaþanýr… bambaþka gönüllerde…

V....
Sosyal Medyada Paylaşın: