düþ kýrýðý bir kaç sepya sabah uzanmýþ henüz bahar yalamamýþ dallarýmýn kýyýsýna arsýzca iç çekiþleriyle boðuvermiþ yalnýzlýðým kendini bir çýrpýda
kan donmuþ buzdan kalem olup yazmýþ olanca aðýrlýðýný titremelerime býrakýpta gittiðin son adreste bir baþka gün doðmuþ yaraladýðýn izlerinden gözlerimde büyüyen denizler kendine baþka vatanlar bulmuþ
bir acayip sancý oturmuþ soluma bedenim bir uçurtma kadar kendine aðýr son gülüþüme taktýðýn mermi
saplamýþ kendini bakýlmamýþ yýldýzlarýma
hayalimde bir deli yürek
sen susuþlarýnda zehirleyen bir acý zemheri
köpüre köpüre ölen beyazlarýmýn içinde sað kalamayacak kadar kolay mýydý siyaha çalmak kendini