Karanlıktan Aydınlıga.

Karanlýgýn içinde bi köþede sessizliðimn içinde boðuluyrm,
Duvarlar üstüme üstüme üstüme geliyor
Nefes alýyor muyum yoksa aldýgýmý mý zannediyorum bilemiyorum.
Korkuyorum,aglýyorum,hýþkýrýklara boguluyorum.
Ama nafile dogmuyor güneþim.
Karanlýk çöktükce çöküyor üstüme.
Yasaklarýn üstüne gtmek gbi bir þeydi,
Korkmadým karanlýtan gýttim üsüne,
Fakat o kadar kuvvetli dalgalarla aldý ký bený içine..
Þu dört duvr arasýnda gölgemle yaþamaya mahkum kaldým,
Gözlerýnýn dünyamý aydýnlatan ýþýgýný düþünerek uyumayý,
Hasretinle yeþeren filizlerimizi büyütebilmeyi öðrendým.
Lakin biliyordum aydýnlýga ulaþacagýmý,
O aydýnlýgý seninle yaþayacagýmý,
Çünkü sen umuttun,nefestin,hayattýn..
Hadi gell çek al bený gözlerinle bu kasvetli yalnýzlýðýn içinden...

Sosyal Medyada Paylaşın: