Aþký çarmýha gerdim, yüzüne bakasým yok Sevda perisi gergin, hep yokuþa sürüyor Uçuk kaçýk anýlar, düzüne akasým yok Býktým nazar bakýþtan, dönüp sefam kürüyor
Gönül hanen bilmece, yazboz tahtasý oldum Nereye gidiþ payýn, dolmayan akýþýnda Bana evrim geçirttin, boynuma kadar doldum Yüreðim terlemiyor, olmayan yakýþýnda
Sanma ki gül bitecek, bu vurduðun yerlerden Can yakan intizarým, elbet bir gün tutacak Gayya kuyusu zemin, kork kurduðun kerlerden Cehenneminden korktum, zebaniler yutacak
Uçan kuþla davam var, yakýným bile vurdu Ey fani ne istedin, arada bir gülmemden Olmayan yerim dar, dam üstüne dert kurdu Ne çýkarýn olacak, her gün biraz ölmemden
Yakýnýmla düþmaným, meðer bana ne etmiþ Allah demeyin boþa, mekân yangýn olacak Mazlumca yakarýþým, Rabbim her zaman yetmiþ Son nefesi verirken, hakkým göze dolacak
Sosyal Medyada Paylaşın:
Gülsen Tunçkal Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.